اردوان سوم پسر خود «ارشک (اشک)» را به پادشاهی ارمنستان که چند برابر امروز وسعت داشت منصوب کرده بود. در آن زمان «تیبریوس سزار اگوستوس» امپراتور روم بود.
از صورت‌جلسه مذاکرات 11آوریل سال35 میلادی (2سال پیش از مرگ تیبریوس) که بعدا به دست آمده و تاکنون محفوظ مانده است چنین برمی‌آید که در آن نشست فوق‌العاده، رومیان تصمیم گرفتند که با تیرداد، پسر عموی اردوان سوم که پیش از انتخاب شدن اردوان به‌عنوان شاه، نامزد این مقام بود و بعدا هم از مخالفت با شاه منتخب دست بر نمی‌داشت تماس برقرار و وی را با دادن وعده هرگونه کمک، تحریک به مبارزه مسلحانه یا کودتا کنند.دولت روم در اجرای تصمیمات محرمانه نشست 11آوریل، حاکم ایبریا (گرجستان کنونی) را که دست نشانده ایران بود ترغیب به حمایت از کودتای تیرداد کرد. این توطئه موقتا پیروز شد.
پایتخت به دست تیرداد افتاد که خود را «تیرداد سوم» نامید و بدون کسب رأی بزرگان کشور (مهستان) شاه تازه خواند و با هدف راضی کردن دولت روم، با برکناری ارشک از پادشاهی ارمنستان موافقت کرد که حاکم گرجستان با حفظ سمت برجای ارشک نشست.
اردوان سوم پس از ترک پایتخت، به‌منظور جلب کمک و جمع‌آوری نیرو جهت سرکوب کردن تیرداد به منطقه هیرکانیا (گرگان) رفت و سپس با یک نیروی تازه، از گرگان به پایتخت بازگشت و تیرداد را که مورد تنفر بسیاری از بزرگان (به‌علت کوتاه آمدن در برابر رومیان) بود فراری داد و مقام خود را باز گرفت.
ترس بلشویک‌ها از ناسیونالیسم ایرانی
22 فروردین 1300هجری خورشیدی و 50روز پس از کودتای رضاخان پهلوی(در سال1921 برابر با یازدهم آوریل) دولت مسکو با عجله تمامی مناطق وابسته در آسیای میانه ازجمله نواحی پارسی زبان «فرارود» را «ترکستان» اعلام کرد. روزنامه‌های لندن و پاریس 2 روز بعد نوشتند که بیم از بیداری ناسیونالیسم ایرانی و تلاش ایران برای اعمال نفوذ و تحریک در این مناطق و جدا کردن آنها از امپراتوری بلشویکی تازه تأسیس روسیه سبب شده بود که حکومت مسکو عجولانه این تصمیم را بگیرد که در دهه‌های بعد این منطقه در چارچوب اتحاد شوروی، با ترسیم خطوط! و بدون توجه به واقعیت‌های تاریخی، به چند جمهوری تقسیم شد. روس‌ها در قرن نوزدهم، آسیای میانه را که به‌صورت «خان نشین» بود از ایران جدا کردند و ضمن سازش با دولت لندن، رود جیحون (آمودریا) را خط فاصل مناطق نفوذ انگلستان و روسیه قراردادند.
انعکاس گزارش سیمور هرش درباره طرح کاخ سفید
در پی درز کردن گزارش «سیمور هرش» که متن کامل آن 17 آوریل 2006 در مجله «نیویورکر» نیز منتشر شد، مبنی بر طرح کاخ سفید در مورد بمباران ایران و حتی با موشک اتمی و اظهارنظرهای مقامات مختلف درباره آن، باردیگر «ایران» دهم و یازدهم آوریل2006 خبر صفحه اول روزنامه‌های آمریکا شده بود. مقاله سیمور هرش یک هفته پیش از انتشار در نشریه مربوط، به دست خبرگزاری‌ها افتاده بود!
جورج بوش در طول حکومت خود بارها دولت جمهوری اسلامی ایران را تهدید کرده بود که این تهدیدها همان وقت مورد تفسیرهای گوناگون قرارگرفته بود. برخی از مفسران این تهدیدها را پیشنهاد و طرح کارشناسان روابط عمومی سفید به‌منظور تغییر جهت سیاست‌های ایران خوانده بودند. آخرین تهدید از این دست در نطق دهم آوریل2008 جورج بوش آمده بود. برای نمونه، یک روزنامه آمریکایی دوشنبه دهم نوامبر2006 تمامی قسمت بالای صفحه اول خود را با عکس بازیگران اصلی صحنه، به انتشار این خبر اختصاص داده بود.
همین روزنامه تیتر بالای صفحه آخر خود را هم به ایران اختصاص داده بود. ترجمه تیتر از این قرار است: مبارک (رئیس‌جمهوری مصر) گفته است که شیعیان (در عراق و سایر کشورها) به ایران وفادار هستند. این اظهار مبارک هشداری به سنی‌های جهان عرب تلقی شده است که گوش به زنگ باشند و... .
